Mijn 8e reisverslag van 24 juni 2012

Mijn 8e reisverslag van 24 juni 2012.
Het is vandaag maandag 18 juni 2012 en mijn laatste morgen in het Slagsta Hotel in Slagsta, een van de buitenste zuid-westelijke wijken van Stockholm.
Ik heb met de eigenaar van het hotel, Seid Sehic, en zijn zoon Addi, kunnen regelen, in het Servisch, dat ik pas om 12.00 uur mijn kamer hoef te verlaten en dat geeft mij de gelegenheid om rustig te ontbijten en bij het benzinestation vlakbij het hotel, croissantjes en een pakje sigaretten te halen voor onderweg.
Vandaag staat de zoektocht naar Arsta op het programma, een andere zuidelijke wijk van Stockholm maar veel dichter bij het oude stadscentrum Gamla Stan. De kortste route over de autowegen is nog altijd 18,9 km. Dan heb ik het niet over de autosnelwegen zoals de E4, dan is de route korter, maar daar mag ik niet op fietsen. Om maar aan te geven hoe uitgestrekt het hier is in en om Stockholm. Toen ik gisteren, zondagmiddag, even een wandelingetje ging maken, nadat de plensbuien eindelijk waren opgehouden, viel mij de drukte op de autowegen best wel mee. Moet te doen te zijn morgen, dacht ik nog, al probeer ik die drukke wegen met al dat verkeer zo veel mogelijk te mijden.
Maria Garenhag, mijn volgende couch-adres woont in Arsta in de straat Valla Torg. Op mijn in Norrköping gekochte fietskaart van Stockholm staat alleen net aan de onderkant van de kaart aangegeven Arsta, maar de straat die ik moet hebben staat daar dus niet op. De richting waar naar toe is mij echter wel duidelijk. Had ik dan toch de kaart van groot Stockholm moeten kopen?
De wijk Slagsta uitkomen is geen probleem maar in de wijk daarnaast, Fittja, gaat het onherroepelijk mis. Bijna niemand spreekt daar Zweeds, als je de weg vraagt, had ik zaterdagmiddag al ervaren. Uiteindelijk kom ik bij een supermarkt waar ik naar toe gelopen ben een Zweed tegen. Hij heeft een mobieltje met GPS. Mijn uitweg in dit doolhof vinden we snel. Voor mij is er maar een keus. Toch de autoweg op met nummer 258 of 259, over de Albysjön, de wijk Varby in.
Zodra ik na de afdaling de bocht om ga schrik ik mij het apezuur, wat een drukte op die weg, maar ja wat wil je? Het is nu maandagmiddag even na 12 uur en niet zondagmiddag tegen 5 uur toen ik lopend mijn verkenning deed. Ook in Zweden wordt er gewerkt als het weekeinde voorbij is en er zijn duizenden onderweg!
Wat me eveneens niet vrolijk maakt is dat ik, te midden van dat voortrazende verkeer een hele pittige, steile helling krijg voorgeschoteld! richting de wijk Varby, en dat zo aan het begin van mijn relatief gezien korte fietsdag. Met de allergrootste moeite raak ik fietsend boven. Eenmaal boven zie ik een dame van mijn leeftijd ongeveer, rustig, mooie bloemen plukken langs de autoweg en …ik zie gelukkig in de verte een afslag naar een fietspad naast de autoweg. Als ik daar eenmaal aankom ben ik toch echt even helemaal kapot. Maar ik leef nog en ben dus heelhuids via de autoweg uit de wijk Fittja gekomen.
Raar he, wat kan een sigaretje dan heerlijk smaken en een slokje water is op zo’n moment een ware godendrank. De vogels zingen er weer lustig op los.
In de verte komt een jonge vrouw aanlopen met drie honden. Twee zijn rustig maar de derde wil mij meteen aanvliegen. Ze bedenkt zich geen seconde en bindt alle drie honden vast aan de lantaarnpaal! Dat is ook een oplossing! Dan komt ze vriendelijk glimlachend op me af lopen. Volgens mij probeerde ze me duidelijk te maken dat een van die honden loops is en dat er dan geen land mee te bezeilen is. Maar ja de lieverd moet wel zijn behoefte kunnen doen.
Ze geeft aan dat ik langs het fietspad toch weer terug zou moeten richting Fittja en daar een andere afslag moet zien te nemen. Want als ik het fietspad zo volg kom ik helemaal in Huddinge uit en dan ben ik volgens haar letterlijk en figuurlijk nog verder van huis. Uiteraard bedank ik haar vriendelijk, maar ik ben even niet vrolijk gestemd. Weer richting Fittja en daar de weg vragen, nee he! Ik besluit haar raad toch maar op te volgen. Via een mooi fietspad slinger ik tussen het groen weer een helling op terwijl, de vogels mij weer prachtig toezingen!
Net als ik uit de bossage kom, zie ik de dame die ik al eerder langs de autoweg had gezien, bloemen plukken, nu bij een afslag van de autoweg. In mijn beste Zweeds spreek ik haar aan. Glimlachend zegt ze: “Wat spreek jij goed Zweeds!” Ik denk nog dat kan niet waar zijn na die paar maanden waarvan ik ook nog een deel niets heb kunnen doen. Ze had me al zien ploeteren op de autoweg en ze zegt: “Je hebt vast wel zin in een bakje koffie!” Nou en of.
Haar dochter is bij haar thuis en zij woont in de wijk ….Arsta! Nee he! Daar zijn ze weer, vroeg op mijn pad, mijn reddende engelen! Ik raak er steeds meer ontroert door. Er gaat bijna geen dag voorbij of ik loop wel ergens vast in het verkeer of ik ben de weg gewoon helemaal kwijt of zo en ineens verschijnen ze op mijn pad. Ook op dit moment, als ik aan dit reisverslag werk, krijg ik weer tranen in mijn ogen van ontroering. Wat is dit toch? Dat ik dit zo mag ervaren? De goddelijke hand op mijn schouder? Ik huil zachtjes van pure blijdschap en dankbaarheid. Wat een geschenk! Dank U Heer!
De moeder heet Karin Ekwinska, de naam van haar Poolse man Andrzej, en haar dochter heet Hanna Ekwinska. Karin woont in de werkelijk prachtig gesitueerde wijk Varby, met heel veel groen, van een Engelse architect met heel veel interesse in Zweden. Waar zij woont, hoog op de heuvel, heb je zodra je de hoek om bent een schitterend uitzicht over de Albysjön.
Mijn beide “engeltjes” zetten zich al jaren heel actief in voor de buitenlandse medemens in deze wereldstad Stockholm. Als ik hen vertel van mijn ervaring in de wijken Alby en Slagsta raakt dat ook hen.
Ook in dit prachtige land Zweden is het met de opvang en de begeleiding van mensen van over de hele wereld niet goed gegaan. Karin prijst Nederland omdat wij vele jaren lang hele grote groepen ontheemden en vluchtelingen liefdevol hebben ontvangen. Zij is goed op de hoogte van het feit dat dit inmiddels verleden tijd is. Een oordeel velt ze er niet over. Ik zie wel aan haar lieve gezicht dat zij dat heel erg jammer vindt. Wat een vrouw! De koffie smaakt mij heerlijk en zij vindt mijn sigaretjes ook heel lekker!
Dochter Hanna woont in Arsta, in de straat Dellensvägen, vlak bij het adres waar ik vanmiddag moet zijn in Valla Torg. Ze verontschuldigt zich dat ze weinig tijd heeft nu. Er is morgenmiddag een speciale bijeenkomst met de gemeente over buitenlandse mensen in Zweden hoe het die is vergaan zonder de Zweedse taal machtig te zijn en over hen die zich wel het Zweeds hebben eigen gemaakt. Daar is een televisiedocumentaire over gemaakt. De bloemen die Karin bij de weg plukte zijn bestemd om dat alles een lieve en sfeervolle entourage te geven.
Hoewel Hanna klein behuisd is wil ze toch zien of er een mogelijkheid is dat Maurice en ik daar kunnen hosten. Ik krijg het telefoonnummer en het adres van deze prachtige vrouwen! We zullen zeker nog contact hebben. Allebei nemen ze heel graag mijn web-blog gegevens in ontvangst.
Hanna fietst altijd naar Varby en ze kan mij exact aanwijzen waar ik even heen moet fietsen en als ik bij dat punt ben aangekomen, dan moet ik rechts af slaan en dan kom ik op een mooi fietspad dat ik zo lang mogelijk moet zien te volgen langs de E4 en de E 20. Dan kom ik echt dicht in de buurt van de wijk Arsta.
Eenmaal op het veilige fietspad aangekomen laat ik de emoties van het moment met Karin en Hanna even bezinken onder het genot van een slokje water en een sigaretje. De koekjes die Hanna met nog snel had toegestopt smaken voortreffelijk. Als ik mijn fietstassen nog eens controleer of ze goed vastzitten, kom ik er ineens achter dat ik buiten bij het hotel mijn speciale fietstassenslotje heb laten liggen. Dan maar met de kabel vastmaken die voor de fiets bestemd is.
In Stockholm zijn de fietsroutes beter aangegeven dan ik had verwacht. Ik heb allang in de Zweeds kranten gelezen dat in 2030 de fietsers het nog beter moeten krijgen in Stockholm. Een hele uitdaging, niet alleen financieel gezien, maar de vele eilanden waarop Stockholm is gebouwd heeft ook zijn natuurlijke begrenzing. Hoewel ik nog niets van het eeuwen oude centrum heb gezien, heeft deze stad mij nu al geraakt en dat heb ik niet gauw met steden.
Belgrado in het voormalig Joegoslavië, nu dan Servië, raakte mij ook zo meteen toen ik daar in de winter van 1970 aan kwam om voor het eerst bij mijn lieve vriendin Slavica Jakovljevic en haar familie thuis oud en nieuw te vieren.
De geuren, de geluiden, ik weet niet wat het is maar het geeft mij direct een gevoel van hier ben ik thuis of niet. Ik heb een Franse achternaam en ben een paar keer in Parijs geweest maar dat raakt mij op de een of ander manier totaal niet. Heel apart. Terwijl er ik weet niet hoeveel zijn die Parijs het einde vinden.
Dankzij Hanna Ekwinska, al ben ik wel een paar keer ergens verkeerd gereden, vind ik tot mijn grote verbazing vrij vlot Arsta en de straat Valla Torg. Ik ben er al een uur eerder dan ik met Maria Garenhag had afgesproken. Ik wacht ruim een uur en besluit dan om haar nummer te bellen met mijn mobieltje. Als ik haar bel, geeft ze aan er met 10 minuten wel te zijn. Maar voor die tien minuten om zijn wordt ik ineens opgehaald door David Weir? David blijkt een huisgenoot te zijn van Maria, of is het andersom?
David brengt mijn tassen naar boven en haalt de sleutel op van het fietsenhok. Eenmaal in huis, blijkt er nog iemand te wonen. De Slowaakse studente Ludmila Placha. Niet veel later komt Maria Garenhag ook thuis. Ze is net vandaag aan haar nieuwe tijdelijke baan begonnen van drie maanden. Maria heeft al jaren last van haar rug en nu net vandaag is de pijn niet te harden voor haar. De medici hebben nog geen verklaring kunnen vinden voor haar rugprobleem. Tijdens het avondmaal maken we nader kennis met elkaar en het is echt reuze gezellig daar. Het grote appartement wordt door David gehuurd. Het heeft een grote ruime woonkamer en drie hele grote slaapkamers. Een vertrek met een wc en een ligbad, en er is nog een aparte wc. Iedereen gaat vanavond vroeg naar bed en ik maak het ook niet al te laat.
Het is vandaag dinsdag 19 juni 2010. Ik heb heerlijk uitgeslapen. Maria is al vroeg naar haar werk gegaan. Ludmila gaat naar de Universiteit en David is naar zijn ex echtgenote om zijn hond op te halen die hij om de week te logeren krijgt. Ik besluit om er maar een lekker relax-dagje van te maken en verder te gaan met dit reisverslag. Mijn internetpost eens rustig door te lezen en het lijkt me leuk om vanavond eens een lekkere maaltijd voor mijn hosten te maken.
Morgen 20 juni 2012 dan komt “mien mantsje” Maurice, nota bene op zijn 27e verjaardag, mij opzoeken in Stockholm! Ik kan bijna niet wachten. In lange tijd hebben we elkaar nauwelijks gesproken sinds hij begin november 2011 met Yvonne op een geweldige wereldreis is geweest door Rusland, Mongolië, China, Tibet, Nepal, Thailand, Laos, Vietnam, Cambodja, Maleisië en later nog met Eric naar Australië. Ter afsluiting is hij nog alleen naar Taize geweest. Prachtige reisverslagen hebben ze daar van gemaakt en hij raadde mij aan om ook te gaan couch-surfen. Je komt dan zo veel mensen tegen en daar heeft hij niets te veel mee gezegd.
Ik heb al vaker in mijn reisverslagen aangegeven wat een geweldige manier dit is om nader kennis te maken met mensen uit andere landen en hun culturen. Werkelijk ongekend. Ik ben zo wie zo al nooit een type geweest om tijdens een vakantie in het buitenland op mijn achterste op een strand te gaan liggen.
Als ik vroeger in het buitenland ergens kwam dan deed ik niets liever dan in onbekende steden slenteren door straten en achterafstraatjes en als ik dan ergens een klein restaurantje zag, of een cafe waar je koffie kon drinken, dan ging ik steevast daar naar binnen om een praatje te maken met andere gasten en dat gevoel heb ik nog steeds.
Een klein beetje een andere taal spreken is vaak al genoeg om in contact te komen met je naaste medemens in een ander land. Een open mind helpt daar zeker ook wel bij. En als ik een woord niet wist, dan zei ik dat gewoon in het Liwwarders. Je hoeft echt dus geen tolk te zijn om contact te krijgen. Je moet dat gewoon leuk vinden. Angst dat je ook wel eens een verkeerde persoon kan tegenkomen, heb ik nooit gehad.
Nu ben ik te gast in Stockholm bij David, Maria en Ludmila. Als het enigszins kan wil ik voor hen een lekkere pan met bami klaar maken. Ik de supermarkt in Zweden ben ik nog geen bami tegen gekomen maar wel noedels. Wat verse prei, worteltjes, uien, tauge, 800 gram kipfilet, wat onbekende potjes met een gekruide saus, en je komt een heel eind. Tot mijn grote vreugde vonden ze het echt lekker! Tijdens de maaltijd hebben we nader kennis gemaakt en tot 21.30 aan tafel gezeten in de keuken met een lekker biertje daarbij. In dit huis kan bijna alles! Ik kan er met Maurice tot donderdag blijven hebben we afgesproken.
Vanmiddag komt Barbara, een vriendin van Ludmila uit Slowakije, en zij blijft een nachtje slapen voordat ze op doorreis gaat naar Finland. Vrijdag komen er hier drie andere gasten om in Stockholm Midsommer te vieren.
Ik probeer een paar keer tevergeefs vandaag in contact te komen met Hanna om een volgende couch-plek te regelen. Dan komt er vast wel weer wat anders op mijn pad denk ik dan maar. Laat het maar los!
‘s Avonds nog een tijdje chattend met Maurice de laatste dingen doorgenomen, tot na 00.00 uur. Johanna haalt hem al om 2.55 uur op! Dat wordt een heel kort nachtje voor hem. Maar ik weet inmiddels ook dat hij hier lekker rustig kan uitslapen. Komt dus wel goed allemaal.
Ludmila heeft mij al aangeboden om samen Maurice bij het Centraal Station in Stockholm op te halen. Een aanbod wat ik maar wat graag accepteer. Fietsen naar Stockholm is een ding, maar met het openbaar vervoer in een deze voor mij onbekende, grote stad mijn zoon gaan ophalen, dat is een heel ander verhaal. Zij geeft aan dat Maurice in hal 1 moet wachten indien we door wat voor reden dan ook te laat mochten komen. Met een gerust gevoel val ik als een blok in slaap op mijn voortreffelijke couch.
Het is woensdag 20 juni 2012. Maurice is jarig en onderweg! Dat andere engeltje dat ik in mijn leven heb mogen ontmoeten, Johanna Nooren, brengt hem helemaal naar Eindhoven, aangezien hij vliegt met Ryan Air. Even Na 9.00 uur laat de lieve schat weten dat hij op tijd, om 8.55 uur is vertrokken vanaf vliegveld Eindhoven. Normaal gesproken moet het toestel dan landen om 10.45 uur op het vliegveld Skavsta vlakbij Nyköping, zo’n 100 km vanaf Stockholm.
We hebben afgesproken dat ik mijn mobieltje stand by houd vandaag en als hij in de bus zit van Nyköping naar Stockholm, dat we elkaar dan even bellen, dan kan Ludmila ook even de tijd bepalen hoe laat we hier van huis gaan in Valla Torg, te vertrekken.
Het was me opgevallen dat ik hier in huis nergens een wasmachine of een droger heb zien staan. Als ik Maria daar naar vraag, geeft ze aan dat in de kelder van dit wooncomplex, bestaande uit grote appartementen en 12 verdiepingen hoog, in een woonwijk met heel veel groen, een aantal grote wasmachines staan en drogers en een heel grote droogkamer. Ze biedt aan om de was voor mij te doen. Kost niets aangezien het bij de huurprijs in zit. De kosten van deze woning op naam van David worden gewoon met elkaar gedeeld. Zo kan het dus ook!
Na de geweldige plensbui van afgelopen zaterdag, waar ik de hele dag in heb gefietst, zijn al mijn kleren echt wel weer eens aan een flinke wasbeurt toe. Maria neemt mij mee naar de kelder, waar een indrukwekkende batterij aan enorme wasmachines staan. Er bestaat een systeem, welke wasmachine bij welke etages en welke woning hoort. Helemaal indrukwekkend is een grote zware mangel bestaande uit een dikke zware granito plaat van 10 cm dikte aan een grote houten installatie. Een paar wat oudere Zweden gaan daar overigens heel handig mee om. Maria vind het apparaat griezelig. Het lijkt ook wel een beetje op een martelwerktuig.
Net als ik me wil gaan douchen valt hier in dit gebouw ineens de stroom uit. Met een piepklein batterijlampje probeer ik mij zo goed en zo kwaad als dat gaat te scheren en te douchen. De douche krijg ik ook niet aan de praat zoals het moet. Alleen uit de kraan krijg ik gelukkig wel warm water. Op mijn knieën gezeten in het bad, douche ik mij. Als er een uur later weer stroom en licht is, laat Ludmila mij zien dat ik bij de kraan ergens aan moet trekken en dat dan het water uit de doucheslang komt! We doen het laatste beetje wasgoed in de machine en we draaien het programma nog een keer. Voordat ik met Ludmila naar de trein ga om Maurice op te hale,n kunnen we nog net de was ophangen in het hele grote drooghok.
Even na 12.30 uur kan ik Maurice omhelzen en feliciteren met zijn verjaardag! Wat een man, op zijn verjaardag zijn vader willen ontmoeten in Stockholm! Het ontroert mij echt wel! Ludmila vindt het ook leuk om Maurice te ontmoeten. Als we later thuis komen is de begroeting met Maria en David ook allerhartelijkst.
De middag vliegt werkelijk voorbij. Het klikt ook heel erg leuk tussen Maurice en de anderen. Later die middag nodigen Ludmila, Maria en David, Maurice en mij uit om samen met hun, en de andere gasten die vrijdag nog gaan komen, Midsommer te gaan vieren! Waauw! Wat leuk om dat samen met Zweden en anderen te gaan vieren man! Echt super! Dat betekent dat we pas zaterdag ergens anders naar toe zullen gaan. Terwijl Maurice zijn verjaardag-email zit te bekijken, bak ik onder supervisie van Maria een heerlijke “KLADDKAKA”! Een typisch Zweeds gerecht. Of te wel een grote chocoladetaart!. U leest het goed. Ik ja, die nog nooit eerder van mijn leven een taart heb gebakken!
Ik stel voor, ter gelegenheid van Maurice zijn verjaardag, om ergens met elkaar te gaan eten. David en Maria weten niet ver hier vandaan een restaurant, Palmyra Kebab, waar je geweldig lekker kunt eten voor weinig geld en je krijgt daar gigantische porties voorgeschoteld! Maar voor we daar naar toen gaan halen we nog een paar biertjes voor vanavond. Later die avond blijkt dat ze niets te veel hebben gezegd. Echt enorme porties en ontzettend lekker en …voor ons vijven ben ik maar 503 Zweedse kronen kwijt. Ik ben de enige die mijn bordje helemaal leeg eet. De andere krijgen het niet op. Zelfs Maurice niet, maar die had met Ludmila ’s middags nog een beste prak van mijn noedelgerecht gehad.
Als we thuiskomen heeft Harry, de lieve hond van David, een Zwarte Labrador en genoemd naar dirty Harry, een prachtige rol van de acteur Clint Eastwood als de eigenzinnige politieman met zijn eigen mores, ook een verrassing voor ons! David had mij van te voren gevraagd of ik ook ergens eten in mijn fietstassen heb bewaard. “Nee, niet dat ik weet”, heb ik daar op geantwoord.
Harry heeft mijn tassen, die gelukkig allemaal open waren aan de bovenkant over hoop gehaald op zoek naar voedsel. Als ik het kapotte blauwe plasticzakje zie, schiet het mij ineens weer te binnen.
Ik heb tijdens mijn lange fietstochten door de weinig bevolkte gebieden door de bossen en langs de meren, altijd een noodrantsoentje eten bij me bestaande uit een bakje Turkse yoghert, een zakje zoute pinda’s en ik had voor bij de yoghert een soort musli bij me! Finaal vergeten dus.
De pinda’s had ik zelf al op en die heb ik bovendien altijd in mijn rugtasje zitten. De yoghert was ook al op maar die musli had ik in het hotel zaterdag, nadat ik zeiknat uit Trosa was aangekomen, in een van de grote fietsdassen gedaan waar de tent in zit, de slaapzak van Maurice , het onderzeil, mijn gereedschap. Kortom de tas ik vrijwel nooit gebruik en die ik altijd ongeopend gewoon ergens neer zet. Laat ik daar nu net die Musli in gestopt hebben.
Bovenin dat wel gelukkig. Nooit meer bij stil gestaan dus. Harry heeft de zaak vakkundig tevoorschijn getoverd en … het lekker opgegeten! Ik maal er verder niet om want echt lekker vond ik het toch al niet. Maar wel stom natuurlijk. Ik bedank hem in ieder geval vriendelijk dat hij het heeft opgegeten. Het is net of hij mij nog begrijpt ook! Ik ruim lachend de boel weer wat op.
Onder het genot van een paar biertjes hebben we ’s avonds uren met elkaar heel gezellig zitten praten. Maurice en ik vallen allebei als een blok in slaap.
Het is nu donderdag 21 juni 2012. De zon schijnt volop en het is heerlijk aangenaam zomerweer in Stockholm. Iedereen slaapt lekker uit. Ik ben de eerste die op staat en het is al 8.30 uur geweest. Maria heeft jammer genoeg veel last van haar rug en haar linkerbeen en ze blijft na overleg met haar werkgever en arts, thuis vandaag. Als er geen verbetering komt moet ze na het weekeinde bij haar arts langs komen.
Internet ligt er hier sinds gisteravond 00.00 helemaal uit. Pas na 11.30 uur doet alles het weer. Voor mij nu niet zo erg. Ik kan nu lekker rustig aan dit verslag werken. Als ik zo nu en dan even een kopje koffie drink, sta ik te mijmeren op het balkon van dit mooie grote appartement. Maurice slaapt lekker uit en wordt even later wakker. Is toch geweldig om eventjes lekker te relaxen met elkaar!
Ik had gisteravond al van David een sleutelbos gekregen zodat we kunnen gaan en staan waar we heen willen. Dat couch-surfen ik raak er niet over uitgepraat, dat ongekende vertrouwen in je medemens! Er zullen ook vast wel bij het couch-surfen figuren zijn die het met de moraal niet zo zuiver nemen, maar ik ben ze tot nu toe in ieder geval nog niet tegen gekomen. Juist in tegendeel!
Aangezien ik Maurice de hemel in heb geprezen met zijn kookkunst, gaat hij met Ludmila in de keuken aan de gang voor een heerlijk gebakken eitje voor iedereen die daar trek in heeft. Dat wordt smullen. Daarna even lekker met zijn tweetjes de stad in. Bakje koffie, museumpje pakken en eind van de middag weer terug om met z’n allen wat drankjes in te slaan voor het Midsommarfeest van morgen. De plannen wijzigen wat. Maria geeft aan de we beter eerst de drank kunnen halen bij Systembolaget, de Staatsdrankwinkels van Zweden, voor Midsommar aangezien het smoor druk zal worden daar.
Voordat we naar het winkelcentrum in Liljeholmen vertrekken zie ik op mijn e-mail dat Hanna, mijn engeltje van maandag, heeft aangegeven dat we in een gastverblijf van haar ouders in Varby een dag kunnen blijven of bij haar.
Ik spreek een berichtje in of ze mij wil terugbellen. Hanna woont hier maar 1,5 km vandaan dat zou echt geweldig zijn als we daar ook een nachtje zouden kunnen blijven slapen.
In het winkelcentrum van Liljeholmen is het bij de Systembolaget een drukte van jewelste. Als wij er naar binnen gaan staan er al hele lange rijen bij de kassa’s, die in de tijd dat wij er winkelen alleen maar langer worden. Karrevrachten vol met drank gaan er naar buiten. Maurice en ik hebben een winkelmandje vol met bier, en een pak wijn voor de onze gastvrouw, meegenomen.
Als wij aan de beurt zijn, David, Ludmila en Maria hebben al afgerekend, lig ik ineens in een deuk van het lachen. Maurice, gisteren net 27 jaar geworden, moet van de kassière zijn Identiteitspapieren laten zien. Hij kijkt me aan en zegt: “ Dat heb ik nog nooit meegemaakt!” Je moet in Zweden 20 jaar zijn om drank te kunnen in de Staatsdrankwinkels. In de normale supermarkten mogen ze drank verkopen met een alcoholpercentage tot 3.5 %. Bier en andere dranken met een hoger alcoholpercentage kun je alleen bij de staatsdrankwinkels kopen.
Als we een tijdje later, na een ijsje gegeten te hebben in het winkelcentrum, weer langs de staatsdrankwinkel lopen, staat er inmiddels een lange rij wachtenden buiten bij de winkel te wachten tot ze een voor een naar binnen mogen. Pas als de bewakingsmedewerker een seintje geeft kan er weer iemand naar binnen. Iedereen wacht keurig netjes zijn of haar beurt af. Maria had dus niets te veel gezegd. In het zelfde winkelcentrum doen Maurice en ik nog even boodschappen voor het avondeten.
In de winkel krijg ik ineens behoorlijk veel pijn in mijn rechtervoet, zo om het gebied rond en onder mijn grote teen. Ik kan er nauwelijks nog op lopen. Wat dit nu is? Geen idee maar ik heb er in ieder geval behoorlijk veel last van.
Mijn salsa-maatjes Robert en Jeanette Hoekstra hebben vlak voor mijn vertrek naar Zweden tegen mij gezegd, dat een typisch Hollandse maaltijd die er overal altijd lekker in gaat, als zij ergens aan het couch-surfen waren, een oerdegelijke Hollandse stamppot peen en uien is. Mijn gehaktballen vind iedereen lekker, dus die komen daar dan ook bij. Niet van die kleine Zweedse köttballetjes, maar mijn eigen zelfgemaakte gehaktballen. Ik ben best wel benieuwd wat mijn Zweedse en Slowaakse vrienden daar van zullen vinden?
Eenmaal terug in huis, zie ik dat Hanna, een berichtje heeft achtergelaten dat ze hier vlakbij met haar dochter in de speeltuin zit en ze stelt voor om een bakje koffie te gaan drinken. Als ik bel blijkt dat we elkaar net zijn misgelopen, maar Maurice en ik zijn daar hartelijk welkom zaterdag om 14.00 uur en we kunnen daar toch een nachtje blijven slapen. Is het niet geweldig! We kunnen toch bij Hanna couch-en! Ik zie er echt naar uit, na de ontmoeting met haar en haar moeder Karin van afgelopen maandagmorgen.
Terwijl ik druk bezig ben met het klaarmaken en braden van de gehaktballen en het snijden van de grote uien, zit Maurice de aardappels te schillen en schrapt Ludmila de wortels. Zodra de gehaktballen klaar zijn, ik heb 10 middelgrote klaar gemaakt, deel ik eentje in vieren en ik laat Ludmila een stukje proeven. Ze vindt het heerlijk! Net Slowaakse gehaktballen roept ze blij uit! Een groter compliment kun je niet krijgen niet waar! Uiteraard krijgt zij de meegebakken gebakken stukjes tomaat. Ze zit echt te smikkelen met glunderende oogjes!
Als we om 19.00 uur aan tafel gaan ben ik benieuwd wat mijn Zweedse hosten er van zullen vinden? De pan gaat helemaal leeg! Bedankt Robert en Jeanette voor de tip!
We blijven na het eten aan tafel zitten praten met elkaar met een borreltje er bij. Uiteindelijk zitten we daar tot na middernacht en de biertjes die Maurice en ik hebben gehaald voor Midsommer zijn al voor 2/3 op. Nou hadden we er ook niet zo veel gehaald, maar dat wordt nog even winkelen voor Midsommar vandaag en dan maar bij de supermarkt om de hoek.
We hebben met elkaar diepgaande gesprekken over relaties, leven en dood, het overlijden van geliefden en hoe je daar mee om bent gegaan, leven vanuit je gevoel of vanuit je rationele denken. Kortom een geweldige avond met elkaar en de uren vliegen werkelijk voorbij. Komt misschien ook wel een beetje omdat het hier niet echt donker wordt en je geen idee hebt hoe laat het dan ongeveer is. In Nederland zal het om 23.00 wel donker zijn, maar dat is hier niet zo. Als je dan op je horloge kijkt is het al na middernacht en tijd om naar bed te gaan.
Het is nu vrijdag 22 juni 2012. De dag dat ze in heel Skandinavië, Midsommar gaan vieren en Maurice en ik vieren dat samen met Zweedse en Slowaakse vrienden om ons heen. Als ik op het balkon een bakje koffie sta te drinken met een sjagje er bij, valt het op dat, in tegenstelling tot de voorgaande dagen, er vrijwel niemand te zien is op straat. De voorgaande dagen was het een drukte van belang op straat. De pijn in mijn rechtervoet valt nu wel weer mee.
De Zweden zijn een sportief volk. Tientallen gaan op de racefiets naar hun werk en in de rugtassen zitten ongetwijfeld schone kleren. Je ziet ze ook die op skeelers onderweg zijn naar hun bestemming. Anderen, die zich verplaatsen op een soort langlaufski’s met een klein wiel voor en een klein wiel achter. Een enkeling zie je hardlopend met een rugzak zich verplaatsen. Maar ze hebben allemaal een rugtas met inhoud bij zich.
Vandaag, het is net 10.00 uur geweest op deze vrijdag 22 juni 2012, heb ik nog vrijwel niemand gezien terwijl ik al vanaf 7.00 uur op ben. In Stockholm schijnt de zon en er is vandaag weinig wind. Een enkele bus die passeert heeft bijna geen passagiers bij zich. Op deze zonnige Midsommardag zijn er een paar winkels open, waaronder supermarkten, maar de meeste winkels zullen gesloten zijn. Als we later die morgen naar de supermarkt gaan zijn er nog velen die nog wat hapjes en drankjes in slaan voor het Midsommarfeest.
Wij, Maurice en ik, gaan met Maria en Ludmila gaan naar Södermalm om daar naar het Midsommar gebeuren te kijken. Veel meisjes en jongen vrouwen hebben een rond haarstukje van vrolijke zomerbloemen om hun hoofd gedaan. Uiteraard weer vergeten daar even een foto van te maken. Ludmila zet Maurice en mij op de foto om de Midsommarpaal.
Ik krijg ineens, terwijl we door het park lopen, toch weer behoorlijk last van mijn rechtervoet en dat zal de hele dag verder voortduren. Is het nog wel verantwoord om met deze blessure over een aantal dagen de terugtocht te gaan maken op mijn fietsje? Flitst het telkens door mij heen!
We blijven niet al te lang in dit prachtige park aangezien tussen 15.00 en 17.00 uur de vrienden van Ludmila uit Slowakije langs komen om samen met ons Midsommar te vieren. Mirka Hlincikova en Ondrej Strazovec komen al vroeg langs. Ze wonen tijdelijk in Norrköping, waar ze allebei studeren. Aan het begin van de avond komt ook Sven Ryberg, een vriend van David, aanschuiven.
Terwijl Maria zelf brood gaat bakken, en samen met David de nodige andere voorbereidingen treft voor de Midsommarmaaltijd, gaan wij met elkaar een spelletje doen, Di Xit. Ik moet meteen aan het wandbord bij mijn vriend Jan de Jonge danken. Als ik mij nog goed herinner staar daar op: Huh? Quod Dixisti? Iets van Huh? Wat zegt je?
Bij dit spel Di Xit, krijgt iedere speler 6 kaarten. Elke speler moet om de beurt, met 1 woord aangeven welke kaart van hem/haar is voordat hij deze omgekeerd op tafel neer leegt. De anderen leggen daar dan ook 1 kaart omgekeerd bij. Dan worden de kaarten omgekeerd en moet elke speler een fiche neerleggen, waarop een cijfer staat van 1 tot 6, bij de kaart waarvan hij of zij denkt van de gene is die met 1 woord de omschrijving van zijn/haar kaart heeft gegeven. Maurice, hoe kan het ook anders?, wint uiteindelijk het spel.
Als we een uurtje of wat later aan tafel gaan, is deze zeer goed gevuld met, houdt je vast!: zelf gemaakt brood (Hembakat bröd, Västerbottenost (kaas), Gräslök (bieslook), Gräddfil (Zure room), Kall röket skinka (ham), Kall röket lax (zalm), 4 soorten haring Matjessill, Skärgardsill, Franske löksill, Vitlöksill, gekookte aardappels, en een heleboel verschillende aperitiefjes, Nubbe, of te wel snaps!, die allemaal voortreffelijke smaken! Maar wat is die haring hier lekker! Echt smullen hoor! We zitten een hele tijd gezellig te praten met elkaar.
Een paar uur later is de barbecue ook aangedaan en iedereen heeft een behoorlijke portie voor elkaar ingeslagen wat wij ons allen voortreffelijk laten smaken. De nodige biertjes daarbij smaken eveneens voortreffelijk. Ook Harry, de lieve hond van David, scharrelt tot vreugde van iedereen, nog een aardig kostje bij elkaar. Kortom, wat een geweldig feest is dit om dat zo van dichtbij in Zweden en met Zweden mee te mogen maken!
Het is nu zaterdag 23 juni 2012. Ik ben om gewoontegetrouw al weer om 7.00 uur op. Terwijl iedereen nog lekker uitslaapt, schrijf ik weer een stukje in dit reisverslag. De pijn in mijn rechtervoet is gelukkig weer een stuk minder geworden maar het is nog niet over. Maar proberen mij voet wat rust te geven als dat mogelijk is. Vanmiddag gaan Maurice en ik lopend naar Hanna toe. Moet ongeveer 1,5 km lopen zijn. Een minuut of 20 schatten we in.
Ik heb gisteren met Maria afgesproken dat mijn fietsje in de fietsenkelder kan blijven staan en dat ik hem dan volgende week weer kan ophalen. We moeten morgen maar zien, als we bij Hanna vertrekken, of we ergens in de buurt van het Centraal Station van Stockholm ergens een Hostel kunnen vinden.
We hebben allebei een weekkaart voor het openbaar vervoer, voor slechts 300 Zweedse kronen de man, voor een week en die loopt af op de 26 juni 2012 een dag voor het vertrek van Maurice. Hij moet op 27 juni 2012 al om een uur of 3.00 bij het Centraal Station zijn om de bus te nemen naar het vliegveld Skavsta bij Nyköping. Maria heeft al aangegeven, als ik haar daar naar vraag, dat het volledige openbaar vervoer, tram, trein, metro, bus, om die tijd nog niet rijdt.
Ook mijn tassen kunnen nog wel een aantal dagen bij David en Maria blijven staan. Aan 1 grote fietstas heb ik wel genoeg om voor een paar dagen de nodige spulletjes in mee te nemen. Dan ben ik in ieder geval wat mobieler. Anders blijft je met de fiets en de tassen aan het sjouwen en dat komt voor mijn rechtervoet ook wel beter uit. Ik zie wel even wat het handigste is in dit geval.
Maria brengt ons lopende via de kortste route naar Hanna. Het is maar 20 minuten lopen. Wij bedanken Maria voor de gezellige dagen die we bij haar hebben doorgebracht.
Hanna zwaait ons vanaf haar balkon al toe en heet Maurice en mij even later heel hartelijk welkom samen met haar dochtertje Ida. Ida wordt in augustus 2 jaar. Hanna nodigt ons uit om morgen zondag 24 juni 2012 te komen dineren bij haar ouders, Karin en Andrzej Ekwinska. Haar vriend Jovan zal proberen daar dan ook bij te zijn evenals andere vrienden van haar Ania en Magnus. Jovan werkt op een universiteit in het Noorden van Zweden en komt om het weekeinde langs.
Hanna woont in een mooi appartement met 2 slaapkamers en een mooie woonkamer. Twee beide slaapkamers worden onderverhuurd. Meestal verblijft Hanna bij haar ouders en als ze wel in haar eigen woning verblijft heeft ze een grote slaapbank in de woonkamer die ze uit kan trekken zodat ze dan een tweepersoonsbed heeft waar zij met Ida in kan slapen.
Maurice en ik besluiten om aan het eind van de middag naar het oude stadscentrum, Gamla Stan te gaan. Hanna legt ons uit welke metrolijn, trein of bus we moeten hebben als we ergens naar toe willen gaan. We krijgen haar sleutel en zullen er voor het eerst deze week, samen op uit trekken.
Vlak voor we weg gaan horen we dat een van haar onderhuurders ’s avonds weer thuis zal komen en dat het een hele joviale man betreft. De andere onderhuurder zit iets gecompliceerder in elkaar. Als het aan haar ligt probeert ze er voor te zorgen dat we nog een dag langer in haar appartement kunnen blijven. Als het echt mee zit, misschien nog een of twee dagen langer maar dat hangt er van af of haar onderhuurders aanwezig zullen zijn of niet. Hanna vertrekt zelf aan het einde van de middag samen met haar dochtertje weer naar haar ouders.
In Liljeholmen eten we buiten op een bankje een heerlijke pizza Marinara met salada en een frisdrankje. Wereldreiziger Maurice heeft direct in de gaten hoe dat precies werkt met de metro. Maar ja hij heeft de metro in Parijs, Moskou en Beijing al ervaren dan is deze van Stockholm een peulenschilletje voor hem. Ik heb er wat meer moeite mee.
Even later slenteren we door de straten en straatjes van Gamla Stan. Onderweg komen we een Ierse pub tegen waar we ’s avonds onder het genot van een paar biertjes naar het voetballen gaan kijken, Frankrijk tegen Spanje, en lekker zitten bij te kletsen.
Als ik in de rust buiten een sjagje rook, raak ik in gesprek met een paar Fransen die met een busreis twee dagen in Stockholm zijn. Het valt mij nog mee dat ze mijn Frans begrijpen.
Een of andere zwerver heeft een grote radio luidt aan staan en hij staat voor het raam naar het voetballen te kijken aangezien hij er niet in mag. Ik denk terug aan de eerste voetbalwedstrijden die ik ooit op televisie heb gezien, het Wereldkampioenschap voetballen van 1958, met een hoofdrol voor de toen 17 jarige Pele. In mijn woonplaats Leeuwarden was ergens op een hoekje van de Leeuwerikstraat een Radio en Televisiezaak waar tientallen mannen zich verdrongen om een glimp op te kunnen vangen. Als negenjarig ventje was ik een van de kleinsten en mocht dan altijd vooraan staan.
Als we na het voetballen uit de Ierse pub vertrekken vraag ik aan twee voorbijgangers de weg naar het dichtstbijzijnde Metrostation. Het zijn 2 Serviërs. De ene woont en werkt al vijf jaar in Stockholm en zijn vriend is net vandaag aangekomen voor een vakantie van een paar weken. In het Servisch geven ze aan waar het Metrostation is maar .. ze zeggen er meteen bij dat er een storing is in het Metronetwerk en dat we vooral moeten letten op wat er boven op de Metrotrein staat aangegeven.
In het Metrostation zien we op de borden, en dat is met name voor Maurice van belang, dat de eerste Metrotreinen pas na 4.50 uur zullen gaan vertrekken. Maar zien hoe we dat woensdagmorgen gaan oplossen.
We komen zonder moeite verder thuis. Hanna heeft ons de code gegeven om de voordeur naar de hal te openen. Als ik de voordeur van haar appartement wil openen blijkt opeens dat de sleutel niet past. We staan elkaar even raar aan te kijken. Maurice had gezien dat er ergens een schemerlichtje brandde in het appartement, dus er moet iemand thuis zijn. Als ik aanbel, doet Hanna zelf de deur open, ze is vanavond toch maar thuis gebleven! En de onderhuurders zijn er allebei niet, dus Maurice en ik hebben ieder een eigen slaapkamer tot onze beschikking. Ze verontschuldigd zich voor het meegeven van de verkeerde sleutel. Wij zien de lol er wel van in!
We hebben een hele tijd met Hanna in de keuken zitten praten over haar werk als docente Zweeds aan asielzoekers in Zweden en over de route van mijn fietstocht tot nu toe. Maurice vertelt aan haar, en laat dat aan haar zien op mijn mini laptop, waar hij allemaal is geweest tijdens op zijn wereldreis met Yvonne door Rusland, Azië en later met Erik door Australië.
Tegen enen zoeken we allemaal ons bed op en dat wordt dus lekker uitslapen!
Het is nu zondag 24 juni 2012. Ik heb lekker uitgeslapen tot 8.30 uur. Als ik op sta merk ik dat ik een behoorlijk probleem met mijn rechtervoet heb. In houd het op een ontsteking of zo ergens tussen mijn grote teenkootjes in. Vooral lopen gaat erg moeilijk. Of het invloed heeft op het fietsen? Ik heb werkelijk geen idee en dat kan ik nu ook niet uittesten. Wat is wijs? Het nog wat aan zien? Maar ik kan hier ook niet onbeperkt blijven hosten tot mijn voet weer beter is. Wat gebeurt er zodra ik de voet extra moet gaan belasten tijdens de vele beklimmingen die gaan komen?
Iedereen slaapt nog. Aan de keukentafel werk ik verder aan dit 8e reisverslag dat ik graag vandaag wil plaatsen. Het toevoegen van de foto’s is er de laatste maand bij ingeschoten. Maurice lost dat wel op vanmiddag is mijn verwachting.
De zon schijnt heerlijk in Stockholm, terwijl ik via Facebook verneem dat het in Leeuwarden regent. In de verte komen er dreigende donkere wolken aan. Maar zien of we het vanmiddag droog gaan houden. Ik weet niet beter dan dat het weer hier heel snel kan veranderen en niet zo’n klein beetje ook.
Maurice komt om 12.00 uur uit bed en wat blijkt? Hij viel pas tegen 4.00 uur in slaap. Wat wil je! Hij ontdekte vannacht dat hij voor de terugreis van woensdag niet on-line kon inchecken. Toen hij het voor alle zekerheid eens wat beter ging nalopen, blijkt hij een terugreis geboekt te hebben voor 27 juli !!! 2012.
Gelukkig heeft hij dat alsnog kunnen aanpassen, als kost dat altijd geld extra, maar dat is wel een leuk verjaardagscadeautje voor hem! Gelukkig waren er nog stoelen beschikbaar. Hij vertrekt nu ’s morgens om 6.30 uur vanuit Stockholm. De bus vertrekt om 3.30 uur bij het Centraal Station in Stockholm. Dan heeft het geen zin voor hem om dinsdagavond nog ergens te gaan hosten. Maar zien dat we ergens een cafétje kunnen pakken.
Tot de volgende keer maar weer ergens vanuit deze prachtige stad Stockholm, of ergens anders in Zweden, of misschien van uit mijn eigen huis? Ik zie het allemaal wel weer.
Paul