mijn 9e en laatste reisverslag van 5 november 2012

Mijn 9e reisverslag en laatste reisverslag van 5 november 2012.
Het is nu 5 november 2012 en het is al weer een paar maanden geleden dat ik mijn laatste reisverslag heb geplaatst.
Vandaar een terugblik naar de prachtige ervaringen in Stockholm en de reis naar huis. Ik pak de draad op, op 24 juni 2012, in Stockholm.
Het is zondagmiddag 24 juni 2012. Hanna, onze couch waar Maurice en ik 1 dag kunnen verblijven, heeft een verheugende mededeling voor ons. Haar moeder Karin heeft ons uitgenodigd voor een etentje bij haar thuis, tezamen met een paar Poolse vrienden van de familie Ekwinska, Anna (Ania) en Magnus.
Verder krijgen we nog een andere verheugende mededeling en dat is dat we nog 1 dag in Hanna’s huis kunnen blijven en dat ze zal proberen of dat nog langer kan maar dat hangt er vanaf wanneer ze zelf naar Dalerna vertrekt.
Aan het eind van de middag komt de buurvrouw van Hanna, Maria Karlsson kennis met ons maken. Maria vraagt ons mee haar huis om haar appartement te bezichtigen wat nog op een oude traditionele Zweedse manier is ingericht. Ook Maria gaat ’s avonds mee naar het etentje bij de Ekwinska’s en wij kunnen wel met haar in de auto meerijden.
Als we nader met haar in gesprek raken blijkt er in Zweden met huurwoningen iets aan de hand te kunnen zijn. Je blijkt als huurder aan de goden of, beter gezegd, huisbaasheren overgeleverd te zijn. Het huurcontract kan zo maar ontbonden worden, al wil de Zweedse overheid daar wel een stokje voor steken of nog gaan steken. Dat is me niet helemaal duidelijk geworden.
Als we in het begin van de avond bij de familie Ekwinska aankomen, zijn de andere gasten er nog niet. Ergens verkeerd gereden maar ze zijn onderweg. We zijn net aangekomen als ik nog een leuke verrassing krijg. Ik sta net gezellig te praten met de man van Karin, Andrzej Ekwinska, als ik ineens bijna omver wordt gekegeld en ik van achteren! een enorme hondenkop tussen mijn benen heb zitten! De allerliefste Deense Dog van de familie Ekwinska stelt zich eventjes voor! Het is echt een lief dier maar weegt wel 52 kg. Maurice ligt in een deuk van het lachen, en niet veel later ik ook als ook hij nader kennis heeft gemaakt met deze prachtige hond, die niemand kwaad doet, maar groot en zwaar is hij wel. Niet zo gek veel later heeft de dog de leren slof van de baas des huizes in een paar minuten tijd in tientallen stukjes gebeten.
Als Anna en Magnus aankomen blijkt jammer genoeg dat Magnus onderweg ziek geworden te zijn. De Ekwinska’s hebben op nog geen 50 meter afstand van hun huis een gastenverblijf waar Anna en Magnus zullen verblijven en Magnus trekt zich daarin terug.
We krijgen toch een etentje voorgeschoteld! Heerlijke pasta met saus, een heerlijk rood wijntje daarbij, salade. Het smaakt iedereen voortreffelijk! In een heerlijk ontspannen sfeertje zitten we buiten te eten en urenlang gezellig te praten met elkaar. De Zweden zijn er zelf nog het meest verbaasd over dat we lekker buiten zitten te eten tot na middernacht! Na het hoofdgerecht worden we nog onthaald op een geweldige bak met heerlijk ijs en slagroom. Maurice en ik zitten al helemaal vol als we tot slot nog een enorme cake krijgen voorgeschoteld met zachte chocolade saus! We konden allebei geen pap meer zeggen!
Het is maandag 25 juni 2012. Het regent de hele dag tot aan het begin van de avond. Dat levert vanaf het balkon waar ik wel eens een bakje koffie drink, en een sjagje rook, mooie taferelen op.
De woning van Hanna aan de Dellensvägen ligt op een heuvel. Een meter of vijftig voor haar huis is de weg op zijn laagste punt en loopt dan weer omhoog de andere kant uit. Ze zijn daar met wegwerkzaamheden bezig. Geen idee of de put verstopt zit maar er vormt zich een plas van zeker 30 meter lengte over bijna de volle breedte van de weg. Net in het midden van de plas loopt een kleine zijweg redelijk steil omhoog maar daar is ook een losplaats voor goederen. Op het kleine parkeerterrein staat aan de kant van het hekwerk al een auto geparkeerd.
Het terrein moet vrijgelaten worden vanwege de garagedeuren die open moeten kunnen aangezien een klusjesman er de hele dag bezig is en daar mag ook voor die garage niet geparkeerd worden. Tegen 8.00 uur komt er een dame aan in een rode auto. Het giet net op dat moment behoorlijk. Als het droog geweest zou zijn zou ze hem waarschijnlijk geparkeerd hebben op de plaats waar nu de grote plas water ligt, maar dan staat ze tot boven haar enkels in het water. Dan rijdt ze tot voor de garage en ze ziet dat ze daar niet mag parkeren. Verder is er geen ruimte. Alleen nog voor de auto die er al staat.
Wel 10 minuten is ze bezig om haar auto precies voor die auto te zetten en dat doet ze met de achterkant van haar auto achteruit terwijl ze dat steile stuk op moet en ze moet de stoep, wat daar nu dan nog van over is vanwege de wateroverlast ook nog vrij laten. Ik zit er met verbazing en met verwondering en bewondering naar te kijken, maar ze krijgt het voor elkaar! Haar auto staat bijna tegen de bumper van de auto die daar al staat. Ze is nog maar net weg of de klusjesman loopt rustig in de plensbui naar buiten en kan alleen maar constateren dat de vrouw haar auto vakkundig heeft geparkeerd!
Niet veel later komt er een kleine vrachtauto aan. Een steekwagen vol met dozen moet er afgeleverd worden. De bezorger heeft ook geen zin om zeiknat te worden en weet niet half hoe snel hij de dozen op elkaar moet stapelen. Er kan geen doos meer bij. In de haast pakt de man nog een grote doos die hij er toch nog boven oplegt. Net als hij achteruit gaat lopen gaat het hele zaakje naar de linkerzijkant overhellen en er is geen houden meer aan. De bovenste doos klapt met een geweldige plons in de grote plas. Het water spat de armen man tot boven zijn knieën.
Mijn Zweeds is niet goed genoeg om zijn oerkreet te vertalen maar woest klonk het wel! Het kostte hem nog heel wat moeite de zware doos uit het water te halen en de andere dozen werden er ook niet droger op. Ik heb zelden een chauffeur zo hard een deur dicht zien gooien als deze man toen hij de steekwagen er weer in had gesmeten.
De klusjesman is ook niet zo blij met de kleddernat afgeleverde bestelling zo te zien maar ze lossen het toch als heren op. Ik houd het er maar op dat de bezorger een beetje te keer ging over de rode auto van de dame die in de weg staat en dat de klusjesman daar wel begrip voor heeft getoond.
Maurice en ik brengen ’s avonds alvast de meeste van onze spullen naar het adres waar we Midsommernatten hebben gevierd, aan de Valla Torg bij Maria, Ludmilla en David. Daar hebben we nog een hele tijd gezellig met Maria en Ludmila en haar vriendin Barbara uit Slowakije zitten praten. Barbara is net die middag naar het Vasamuseum geweest op het eiland Skansen.
Het is onze laatste nacht in het huis van Hanna. Morgen slaap ik weer op het adres aan de Valla Torg. Van daaruit kan ik makkelijk Maurice wegbrengen naar het Centraal Station.
Vandaag is het dinsdag 26 juni 2012. De laatste dag dat Maurice bij mij is in Stockholm. De pijn in mijn grote teen van mijn rechtervoet speelt weer aardig op. We nemen contact op de met de ANWB en Maurice zit een hele tijd voor mij te chatten met de man van de ANWB. De ANWB adviseert mij om hier in Zweden naar een arts te gaan, aangezien het een probleem van medisch van aard is. Dat kan een andere dag ook wel en het maakt ook niet uit naar welke arts ik ga. Wel dien ik om een medisch verslag te vragen.
Maurice zorgt er later voor dat de hele fotoserie van mijn reis nu goed geordend bij elk reisverslag staat. Bedankt man! Terwijl Maurice een heerlijke lunch aan het klaarmaken is begin ik alvast aan de afwas.
We schrijven allebei een stukje in het gastenboek van Hanna. Maurice in het Engels en ik in het Zweeds. Later die avond krijg ik van Hanna een e-mailtje waarin ze ons bedankt voor onze lieve woorden en dat we haar huis zo netjes hebben achtergelaten en zelfs de afwas voor haar hebben weggewerkt.
Maurice en ik nemen de trein en de metro naar het Centraal Station. Het lijk mij niet onverstandig om al vast onze vervoerspasje op te laden voor nog 1 extra dag dan komen we in ieder geval vannacht niet voor een verrassing te staan.
Niet veel later nemen we de boot naar Skansen. We varen net als we elkaar aankijken. Oeps! We hadden geen bootkaartjes hoeven kopen, dat zit al bij de openbaar vervoerpasjes inbegrepen, in deze schitterende stad. Nou ja, hebben ze hier ook keer wat extra inkomsten zullen we maar zeggen.
Als het net weer behoorlijk begint te regenen, schieten we snel het Vasamuseum in, maar daar wilden we zo wie zo al naar toe. Al slenterend door het prachtige museum, wat gebouwd is om het Vasaschip heen, krijg ik weer behoorlijk veel last van mijn rechtervoet. Dat wordt dus een bezoekje aan de Zweedse dokter!
Het Vasaschip is in 1961 geborgen, nadat het 333 jaar op de zeebodem heeft gelegen. De Vasa begon op 10 augustus 1628 aan haar eerste en tevens laatste reis aangezien het dezelfde dag nog is gezonden in de haven van Stockholm.
Er bestaat een theorie dat het Vasaschip waarschijnlijk is gezonken omdat de koning zich met de bouw van het schip heeft bemoeid. Hij wilde twee lagen kanonnen boven elkaar hebben maar daardoor kon men onvoldoende keien onder in het schip kwijt die moesten zorgen voor de nodige ballast. Geen idee natuurlijk waarom de Nederlandse scheepsbouwer van de Vasa, Arend de Groot dat heeft geaccepteerd en of dat de ware reden is waarom het schip is gezonken. Het schip is voor 95 % in zijn oorspronkelijke staat bewaard gebleven en het is echt een fascinerend gezicht om dat van heel dichtbij te kunnen bewonderen met al die schitterende ornamenten. Het hele museum is echt een aanrader voor iedereen die Stockholm bezoekt.
De laatste avond met Maurice hebben we met elkaar, Maria, Barbara en Mike, Ludmila, David, Maurice en ik, gezellig urenlang het Di Dixit-spel gespeeld onder het genot van een paar biertjes en de dames een rood wijntje en weer heel wat afgelachen met elkaar! Wat een feest is het om hier te mogen zijn.
Het is inmiddels, al spelende met elkaar, woensdag, 27 juni 2012 geworden.
David zoekt voor mij uit hoe ik vannacht, wanneer de metrotreinen niet meer rijden, het beste met de bus kan rijden. Maurice kan pas om 03.15 uur het station in en mijn bus met een goede aansluiting vertrekt bij het Centraal Station van Stockholm om 3.00 uur.
Even voor 3.00 uur nemen Maurice en ik afscheid van elkaar. Wat een geweldige week hebben we samen mogen beleven. Jammer van mijn voet, anders hadden we misschien nog meer samen in deze schitterende stad kunnen doen. Maar dit was een weekje om nooit meer te vergeten, met als absoluut hoogtepunt, om samen bij Zweden thuis, Midsommernatten te vieren!
Als ik tegen 4.00 uur naar bed ga, kan ik moeilijk in slaap komen. Wat nu te doen? Met de fiets naar huis en is dit wel verantwoord of niet? Mijn hart wil dolgraag weer naar huis terug fietsen. Mijn hoofd zegt, dat is niet verantwoord in deze omstandigheden met mijn rechtervoet. Dat besef ik maar al te goed.
Ik kan het even niet opbrengen om vandaag naar de dokter te gaan. Zo veel haast is er ook niet bij en heel diep van binnen weet ik al lang dat het einde oefening is. In de loop van de middag bekijk ik mijn fietsboeken. Op de terugreis had ik in Denemarken rustig willen rondfietsen en oude gedenkwaardige plaatsen willen bezoeken. Dat zal er nu niet van gaan komen. Het is niet anders.
Het is nu donderdag 28 juni 2012. Er rest mij niets anders dan naar een Zweedse huisarts te gaan. David legt mij uit dat er vlakbij de ICA Supermarket een huisartsenpraktijk te vinden is waar ik tot 11.00 uur terecht kan, genaamd Arsta Vardcentral. Als ik bij de balie aan de beurt ben, blijkt dat ik in Zweden een Zweeds registratienummer moet hebben. Maar dat heb ik niet. Ik heb wel mijn IZA-kaartje bij me met daarop mijn gegevens van de ziektekostenverzekering in Nederland. De baliemedewerkster kan nu voor mij een registratienummer aanmaken. Ik krijg nummer 2012501538. Daarna wordt ik verzocht in de grote wachtruimte plaats te nemen. Ik krijg een kaartje mee met daarop nummer 24 dat zal worden omgeroepen door de dienstdoende arts die mij persoonlijk zal komen ophalen zo wordt mij door de baliemedewerkster medegedeeld.
Na een half uur wordt ik opgehaald door Dr. Cesar Robleto. Een aardige man die alleen Zweeds en Portugees spreekt en geen Engels of Duits. Ik ben maar wat blij met mijn spoedcursus Zweeds van Cathelijne. Ik kan aardig duidelijk maken wat mij mankeert. Dr Robleto neemt rustig alle tijd voor mij en onderzoekt mijn rechtervoet. Dr Robleto denkt dat ik tendinitis heb, een peesontsteking, aan de grote teen van mijn rechtervoet en hij zegt dat ik ten minste 2 weken niet mag fietsen! Hij schrijft mij medicijnen voor, Voltaren 50 mg, 3 x daags in te nemen. Ik vraag hem of hij voor mij wil opschrijven wat mij mankeert dan kan ik dat naar Nederland sturen. Daar voelt hij in eerste instantie niet zo veel voor. Als ik hem vertel dat de medewerker van de ANWB-reisverzekering tegen mij heeft gezegd daar wel om te vragen aangezien ik dat nodig heb vanwege de reisverzekering en de artsen van de ANWB in Holland dat nodig hebben om mijn casus te beoordelen, wordt hij wat toeschietelijker en schrijft hij het alsnog in het Zweeds in een korte brief. Als laatste geeft Dr Robleta aan dat ik misschien Artrose heb, maar daar is hij niet zeker van maar ik doe er wel verstandig aan om dat met mijn eigen huisarts in Nederland te bespreken. Dat zal ik zeker doen.
Een recept krijg ik niet mee. Dr Robleto legt mij uit dat ze in Zweden een systeem hebben waarbij zij de recepten elektronisch doorsturen naar de apotheek en ik kan daar mijn medicijnen ophalen. Bij de apotheek trek ik een nummertje uit de automaat en wacht rustig op mijn beurt. Het zijn, uitgezonderd een jong stel, waarvan de vrouw zwanger is, alleen bejaarde Zweden die al pratend met elkaar, rustig wachten tot ze aan de beurt zijn. Na ruim een half uur ben ik aan de beurt. De medewerkster van de Apotheek, Lina, bestudeerd mijn brief van de Dr. Robleto. Wanneer ze in het Zweedse systeem kijkt zegt ze: “Er klopt iets niet. Uw Zweedse nummer klopt niet! Ik bel wel even met het Arsta Vardcentral”. Ze staat nog maar net te bellen of haar baas komt er aan. Ze knikt naar mij en vervolgt haar telefoongesprek. De baas, een Zweed van buitenlandse komaf, windt zich aardig op. Lina haalt haar schouders op. Na vijf minuten komt ze terug. “Het spijt me, ik mag u zo het medicijn niet meegeven. U moet weer terug naar het Arsta Vardcentral en vragen om een handgeschreven geel receptenformulier”. Ik moet meteen denken aan een tekenfilm van Asterix en Obelix die van het kastje naar de muur werden gestuurd toen ze ook een bepaald nummer moesten hebben en daar helemaal gek van werden tot ze de rol om gingen draaien en de Romeinen er stapelgek van werden. Weer aangekomen bij het Arsta Vardcentral meldt ik bij de baliemedewerkster mijn probleem van het niet juiste Zweedse nummer wat zij mij heeft gegeven. “Dan zult op Dr Robleto moeten wachten en die is net met een operatie bezig”. Na ruim een uur wachten neemt Dr Robleto mij mee naar zijn spreekkamer. Ik vertel hem het probleem. De goede man moppert een beetje en dat hij nu weer een geel receptenbriefje moet klaar maken terwijl er volgens hem niets aan de hand is, maar hij regelt het wel voor mij. Ik bedank Dr Robleto en de baliemedewerkster en ga weer naar de apotheek.
Als ik na ruim een half weer aan de beurt ben flonkeren de mooie ogen van Lina op. “Het klopt weer niet! Ogenblikje ik bel wel weer even”. Ze staat nog geen minuut te bellen of ze krijgt toch op haar kop van haar baas. Ze staat hem alleen maar fier aan te kijken. Als ze 10 minuten later nog staat te bellen ontploft de man! Lina blijft hem rustig aankijken met een houding van, man maak je toch niet zo druk. De wachtkamer bij de apotheek zit inmiddels helemaal vol met alleen bejaarde Zweden die het allemaal glimlachend aankijken en ook mij vriendelijk toeknikken. Lina schrijft wat op het gele receptenbriefje, terwijl ze mij toefluistert: “Mijn baas wil dat je weer terug gaat naar het Arsta Vardcentral om het juiste nummer te regelen. Maar ik los het wel anders op”. De knipoog van Lina spreekt boekdelen. Als ik eindelijk mijn medicijnen heb, en glimlachend buiten een shagje sta te draaien, zie ik op mijn horloge dat ik bijna 3 uur bezig ben geweest met mijn bezoek aan de dokter en het in ontvangst nemen van mijn medicijnen. Geweldig toch!. Weer een ervaring rijker en ik heb toch alle tijd van de wereld en beleef de reis van mijn leven!
Thuis gekomen bij David en Ludmila, vertel ik David dat ik zijn adres als postadres heb opgegeven. “Is goed”, zegt David. Verder leg ik uit wat de dokter heeft gezegd en hoe het verder ging. Er rest mij niets anders dan de ANWB in Nederland te bellen en te overleggen hoe nu verder.
Het eerste wat ze bij de ANWB vragen is: “Heb je ook een medische verklaring van die arts gekregen?” “Ja, die heb ik gekregen”. “Zou je die vandaag naar ons toe zou kunnen faxen of scannen dan kunnen wij een medisch dossier aanleggen en het met onze artsen overleggen”. Ik zeg toe dat ik dat zal proberen te regelen. David scant en verstuurt later die middag voor mij het medisch rapport van Dr Robleto naar de ANWB Alarmcentrale.
‘s Avonds wordt ik gebeld door Tessa Rooze van de ANWB Alarmcentrale. Ze hebben het medisch rapport van Dr Robleto ontvangen en inmiddels met hun artsen overlegd. Tessa vraagt aan mij wanneer ik thuis wil zijn. Ik geef aan graag voor zaterdag 7 juli 2012 thuis te willen zijn vanwege Maurice zijn verjaardagsfeest en mijn eigen verjaardag op 9 juli. Tessa geeft aan dat zij zal bekijken wat voor mogelijkheden er zijn. Verder vraagt ze mij hoe mobiel ik ben? Of ik in een rolstoel zit? Ik geef aan dat ik wel wat kan scharrelen maar het moeten geen kilometers zijn, dat is lastig op dit moment. Tessa geeft aan dat ze mij zo spoedig mogelijk zal informeren.
Op 29 juni 2012 wordt ik ’s morgens vroeg gebeld door een zekere Lancee van de ANWB. Hij deelt mee dat ik zelf voor het vervoer van mijn fiets moet zorgen. Mijn eigen vervoer wordt door de ANWB Alarmcentrale geregeld, maar het vervoer van mijn fiets valt daar niet onder. Ik geef meteen aan dat het vervoer van mijn fietsje mijn grootste zorg is. Op internet staan talloze verhalen te lezen omtrent kleine dan wel zeer grote schade aan de fietsen die met het vliegtuig zijn vervoerd, en gelukkig ook heel veel verhalen waarbij het geen probleem is geweest en ook geen schade. Het kan dus wel goed gaan! Ik mag het van Lancee ook met een vervoerder/transporteur zien te regelen in plaats van met het vliegtuig maar de kosten worden dan niet vergoed wanneer deze boven het bedrag uitkomt wat het kost voor vervoer met het vliegtuig. Lancee vraagt mij of ik weet wat het in een vliegtuig kost? Ik geef aan dat ik op het internet heb gelezen dat het per vliegmaatschappij varieert, maar dat de kosten oplopen van 30 euro tot 80 euro en dat daarbij dan nog de kosten komen van de fietsbox waar je fiets in moet. Ik krijg van Lancee de hele dag de tijd om het te regelen.
Ik ben daar vervolgens de hele dag mee bezig. Diverse vervoersmaatschappijen gebeld zoals DHL, UPS, diverse Zweedse- en Nederlandse vervoerders maar niemand heeft er zin in om mijn fietsje je vervoeren. Dan blijft het vliegtuig over en maar vertrouwen dat het goed komt. Alle vliegvelden in Stockholm gebeld met de vraag of ze mij aan een fietsbox kunnen helpen maar niemand kan mij daar aan helpen. Dan de gewone fietsenmakers gebeld in Stockholm. Er is uiteindelijk een die aangeeft dat ik bij hem 2 dozen kan krijgen waarin hij zijn nieuwe fietsen krijgt aangeleverd en dan moet ik zelf maar zien of ik daar met tape een fietsdoos van kan maken. Ik houd het nog even in beraad, maar bedank hem alvast voor de medewerking.
Om 16.06 uur stuur ik een e-mailtje naar Tessa Rooze van de ANWB Alarmcentrale met een aantal vragen. Zoals, ik heb nog geen geschikte fietsdoos gevonden. Wanneer vlieg ik naar huis? Dien ik de kosten In Zweden voor te schieten? Heb ik een eigen risico? Dat soort vragen.
Verder heb ik te horen gekregen van de bewoners hier dat er volgende week een nieuwe onderhuurder komt en zij willen graag weten tot wanneer ik moet blijven op dit adres of dat ik weer een ander adres moet zien te vinden in Stockholm?
Om 16.08 uur belt Tessa Rooze mij en ze deelt mee dat er voor 1 juli geen mogelijkheden zijn maar wel voor zaterdag 30 juni 2012 om 17.15 uur vanaf vliegveld Arlanda in Stockholm en ze vraagt mij of dat goed is. Ik bedank haar voor alles wat ze voor mij gedaan heeft en uiteraard is dat prima. Als laatste vraagt Tessa mij of ik zelf een taxi in Stockholm kan regelen om mij en mijn fiets te vervoeren. David geeft aan dat dat geen probleem zal zijn en dat geef ik door aan Tessa. Tessa zegt dat de ANWB Alarmcentrale er voor zal zorgen dat er een fietsbox van Amsterdam naar Stockholm gevlogen zal worden en dat ik die op vliegveld Arlanda kan ophalen bij een speciale balie. David regelt even later een taxi voor mij die mij op 1 juli 2012 om 13.00 uur komt ophalen.
Ter afsluiting van de 12 geweldige dagen die ik bij David, Maria en Ludmila heb gehad, trakteer ik een op een dinertje in het restaurant tegenover de ICA waarvan ik inmiddels de naam vergeten ben. Het eten was voortreffelijk en de biertjes ook! Reuze gezellig gegeten met elkaar.
Tessa belt mij ’s avonds nog met de vraag of het nog gelukt is met de taxi? “ja hoor dat is gelukt”. Ze wenst mij een goede reis naar huis! Om 22.21 stuurt ze mij een e-mail waarin alle antwoorden op mijn vragen keurig netjes staan aangegeven en dat de taxi in Nederland van Schiphol naar mijn huis in Leeuwarden al is betaald. Wat een geweldige service van de ANWB Alarmcentrale, om stil van te worden en dat ben ik dan ook!
Het is nu zaterdag 30 juni 2012. Mijn laatste morgen in Stockholm. De zon schijnt en de cafeïne vrije koffie smaakt mij meer dan voortreffelijk. Ik heb tijd even tijd om te werken aan mijn laatste reisverslag. Ik heb een heel dubbel gevoel in mij. Aan de ene kant is er de teleurstelling dat ik nu niet verder kan fietsen van Stockholm naar Götenborg. Daar had ik de boot willen pakken naar de kop van Denemarken en dan kris kras door Denemarken naar het zuiden en dan een deel van de Noordzeekustroute volgen. Dat is een 6000 km lange fietsroute langs de kust van Noorwegen, Zweden, Denemarken, Duitsland, Nederland, Engeland naar Schotland als ik het zo uit mijn hoofd goed aangeef. In Denemarken had ik oude gebouwen en rune-stenen willen gaan opzoeken en natuurlijk nog veel meer onbekende mensen willen ontmoeten. Dat stopt dus nu onverwacht en dat geeft me een raar gevoel. De teleurstelling is best wel groot om zo op deze manier naar huis te gaan. Aan de andere kant is het heerlijk om weer naar mijn knusse huuske te gaan en om na 2 maanden mijn innig geliefde mannen weer te zien en mijn familie en vrienden. Op dit moment zo vlak voor het vertrek overheerst de teleurstelling, maar dat duurt niet lang.
Als ik op het balkon, aan de Valla Torg in Stockholm, nip aan het lekkere bakje koffie, en van mijn shagje sta te genieten, zie ik al die lieve mensen voor me die ik in die 2 maanden heb mogen ontmoeten. Wat een bevoorrecht mens ben ik toch! De verdrietige stemming waar ik even in zat, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik denk aan al die lieve mensen die ik onderweg heb mogen ontmoeten. die je liefdevol in huis nemen, die je zo maar de sleutel van hun huis geven zonder ook maar de geringste vorm van wantrouwen en dat in deze tijd waarin je door zo velen angst wordt aangepraat of om anderen te wantrouwen.
De taxi in Stockholm komt mij precies op tijd ophalen en ik ben al voor 14.00 uur op het vliegveld Arlanda bij Stockholm. Ik meldt mij bij de balie bij de dames Paula Boyer en Kajsa Andersson. De speciale fietsdoos moet ik ophalen bij de balie van de KLM-Air France maar die is nog gesloten en die gaat nog lang niet open. Als uiteindelijk de KLM-balie opengaat blijkt dat ze geen fietsdoos voor mij hebben ontvangen en ze sturen mij weer naar Paula en Kajsa. Vervolgens bellen de dames over en weer. Ik kan mij niet eerder in laten checken dan dat ik mijn fiets in de fietsdoos heb ingeleverd.
Pas om even voor 16.00 uur krijg ik mijn speciale fietsdoos bij de balie van de KLM-Air France. Mobiel ben ik niet echt. Zo’n 30 meter verder op staan een paar douanemedewerkers naar mijn geploeter te kijken en zij zien daar kennelijk de lol wel van ik als ik probeer met mijn manke poot die grote onhandelbare in elkaar te vouwen. Een jonge Fransman ziet mijn geploeter ook en hij begint mij spontaan te helpen. Eindelijk hebben we samen mijn fiets in de doos. Het deksel sluit net niet. Scheelt zo’n 3 a 4 centimeter. Als ik mijn stuur losdraai om hem los te halen en dan aan mijn fiets te laten hangen, schiet er ineens een deel van de stuurpen los en dat valt onder in de hoge doos. De hulpvrije Fransman is al door de douane heen en alleen is dit geen doen en veel tijd heb ik ook niet meer. De doos is nu nog zo’n 2 centimeter open aan de bovenkant. Met alle plakband die ik nog heb probeer ik zo goed mogelijk de bovenkant dicht te plakken. Ik duw de 4 fietstassen, die ik in een groot stuk plastic bij elkaar heb gebonden, en de grote fietsdoos met mijn fietsje naar de incheckbalie van de KLM-Air France. De fietstassen gaan in één keer op de lopende band en ik krijg eindelijk mijn incheckkaart.
Mijn fietsdoos moet ik, aldus de baliemedewerkster van de KLM, naar de douane duwen. Bij de douane ontstaat ineens een serieus probleem. De chef van de douane die een hele tijd had staan lachen in mijn richting, wil dat ik mijn fiets weer uit de doos haal! Ik zeg: “waar slaat dit op? Jullie hebben een half uur met elkaar naar mijn geploeter staan kijken man en staan lachen. Zo leuk vonden jullie dat! Even meehelpen komt kennelijk niet in jullie op! Hij blijft er bij. Ik zeg alleen maar: “Als jij die doos open wilt hebben, maak je hem zelf maar open en dan zorg je er ook maar weer voor dat die weer dicht komt. En ik had me al veel eerder in kunnen checken als jullie me even hadden meegeholpen. Zo meteen mis ik mijn vliegtuig nog”. Boos belt hij met iemand. Even later komt er een dame aan. Ze is gekleed in een uniform maar ik kan niet opmaken of zij van de politie is, of van de beveiliging. Met een sticker gaat ze aan alle kanten bij de doos langs. Zij geeft uiteindelijk toestemming en vervolgens moet ik mijn fiets naar een lift duwen waar al 2 mannen klaarstaan om het over te nemen. Ik kan meteen doorlopen naar het vliegtuig en nog geen kwartier later vliegen we al! Wat een gedoe. De vlucht verloopt verder prima. Jammer dat het zo nevelig en er weinig van het uitzicht valt te genieten.
De fietstassen zijn snel gevonden op de lopende band. Mijn fiets moet ik een heel eind verder bij een balie ophalen. Een alleraardigste man, Stef Wouters, levert mijn fietsje af. Ze hebben de fiets alvast uit de doos gehaald. Het onderdeel van de stuurpen zit niet meer in de doos. Tegen beter weten in een schadeformulier ingevuld. Maar dat onderdeel is nooit meer gevonden. Fietsenmaker Jan Terpstra heeft er inmiddels een compleet nieuwe stuurpen op gezet aangezien het onderdeeltje niet los wordt geleverd.
Oeps! Er schiet mij ineens te binnen dat ik de kosten nog moet declareren van de taxi in Stockholm, de kosten van de fietsbox en het vervoer van de fiets in het vliegtuig van Stockholm nar Amsterdam. Nog tijd genoeg voor een bakje koffie en een shagje. Precies op tijd stopt er een speciale taxi, en dat voor mij alleen, waar al mijn tassen de fietsdoos en mijn fietsje met groot gemak in kunnen. De taxichauffeur, Peter van der Vlugt uit Amersfoort blijkt een echte fietsliefhebber te zijn. Heeft al een paar keer de Alpe d’Huez beklommen. Hij geniet met volle teugen van mijn verhalen en belevenissen van mijn fietstocht van Leeuwarden naar Stockholm en ik van zijn verhalen. Eer ik het besef zijn staan we al voor mijn deur en wordt ik opgewacht door mijn jongste 2 zonen, Paul Louis en Christian. Ik ben weer thuis!
Op zondag 1 juli 2012 komen mijn familieleden en vrienden langs.
Ik vertel honderd uit over mijn schitterende ervaringen tijdens mijn fietstocht van Leeuwarden door Duitsland, Denemarken naar Stockholm in Zweden. Jammer genoeg zat terugfietsen er vanwege de ontsteking in mijn rechtervoet niet meer in en dat was echt wel een even domper voor me. Maar lang sta ik daar niet bij stil. De hele trip heeft mijn stoutste verwachtingen overtroffen!
Intussen heb ik mijn eerste couchsurfers in mijn huis mogen begroeten. Wat is dat toch een geweldige manier om met zo veel mensen in contact te kunnen komen en ervaringen met elkaar te kunnen uitwisselen.
Bedankt lieve mensen voor jullie ondersteuning tijdens mijn fietsavontuur naar Zweden!
Een liefdevolle groet voor jullie allemaal!
Paul Caron